Iskujoukko - Przygody dzielnego Centaura

Pewnego dnia d mieszkańców dowiadujesz się o chorobie znanego wojownika
mieszkającego w Rashir .

- Augus serdecznie przywitał centaura .
Na dużym stole, pokrytym głębokimi nacięciami, leżały sterty papieru. Na kartkach narysowane były narysowane wymyślne pierścienie, naszyjniki oraz ozdoby do włosów i ubrań. Pod stołem zaś leżało wiele połamanych piór, które zapewne zniszczyły się w
wyniku intensywnego użytkowania.
Wzdłuż ścian stały solidne regały zapełnione przepięknymi wyrobami jubilerskimi. Były tam wszelkie klejnoty, precyzyjnie oszlifowane oprawione w pierścienie i brosze. Właśnie tej kolekcji przyglądał się Augus.
Był to człowiek średniego wzrostu. Miał gęste brązowe włosy, ostrzyżone dość krótko, ale tak, że opadały lekko na kark i wysokie czoło. W jego oczach widać było bezgraniczne uwielbienie dla samego siebie i swej sztuki. Zgadywało się po Augusu, iż nie należy do, zaprawionych w bojach i wszelkich trudach, rycerzy. Świadczyła o tym budowa ciała; pod luźną granatową szatą rysował się kształt mocno zaokrąglonego brzucha.
Jubiler stał tak ze splecionymi, dłońmi jak do modlitwy, podziwiając efekt lat studiów i pracy. Byłby tak oglądał klejnoty do rana, gdyby nie usłyszał nerwowego walenia do drzwi, zapowiadającego zdarzenia, mające odmienić jego spokojne życie.
- Podobno pewien kamień o krwistym kolorze może pomóc człowiekowi .
Mężczyzna został ukąszony przez nagi zamieszkujące mokradła oddalone o 5 kilometrów od wender . Kamień z pomocą zdolnego maga może uleczyć chorego . Więc młodzieńcze musisz zdobyć ów kamień .

Jubiler chwilę pomyślał .
Jeśli chodzi o kamień nie jestem pewien . Plotki głoszą że posiadał go pewien złodziej z Wender.
Ale to tylko plotki . Zaśmiał się Augus
Nagi ? Pytasz . Wykształcony lekarz badał chorego mężczyzny . Po analizie trucizny okazało się że to jad nagów .


Rozmowy z jubilerem trwały dosyć długo . Wreszcie nadszedł ponury wieczór. Jeden z takich, w które nie chce się opuszczać ciepłego domu. Mimo pełni, na dworze panowała ciemność, gdyż niebo skrywały gęste chmury.Nadeszła zwyczajna pełnia na terenach Rashir.

Powiadasz ze złodziej hmm jeśli on by go posiadał do gdzie miałbym go szukać
Podszedł do okna widząc piękną noc czuł przednia respekt ale było coś w niej tak magicznego ze ciągnęło go na zewnątrz zaczął nerwowo przebierać kopytami po wiedział ze każda chwila jest cenna.

Nie czekając na reakcje Angusa podniósł jedną ze stojących świec aby rozjaśnić nieco wygląd postaci, po czym zwrócił się to kobiety stanowczym lecz miłym głosem:
-Kim jesteś i co cie tu sprowadza

-Myślałam już, że nie zastanę....pana- powiedziała oddychając z ulgą
-Proszę wejść- odparł Augus otwierając szeroko drzwi i kłaniając się nieznajomej

Kobieta szybko weszła oglądając się za siebie. Gdy Augus zamknął drzwi, zdjęła kaptur. Jubiler zauważył na nim ciemne plamy. Jednak szybko przestały go interesować, gdyż zachwyciła go uroda kobiety.
Była smukłą osobą o jasnej cerze. Policzki miała ślicznie zaróżowione, widocznie ze zmęczenia. W jej oczach Augus dostrzegał najpiękniejsze klejnoty. Były granatowe, jednak w świetle mieniły się lekko złotawym blaskiem. Nieznajoma miała równie piękne włosy, brązowe z wplecionymi perłami. Po stroju jubiler wnioskował, że jest bogata. Nieznajoma wyglądała bardzo majestatycznie i dumnie.
Nagle Augus zobaczył rozległą czerwonawą plamę, tuż pod sercem, na jej niebieskiej sukni.

-Czy jest pani ranna?- spytał
-To nic- odparła przyciskając dłoń do rany
-Ależ mój przyjaciel, lekarz
-Naprawdę nie trzeba. Mam ważną sprawę!- oznajmiła
-Więc słucham- powiedział Augus wskazując nieznajomej krzesło i samemu rozsiadając się w fotelu.

Widząc ze historia zaczyna go mijać obok a Augus zainteresował się bardziej brzy byłym gościem niż mną wiec zastanawiałem się nad opuszczeniem jubilera, lecz wtedy przypomniałem sobie ze dalej nie wiem gdzie szukać tego złodzieja no cóż będę musiał poczekać na swoją kolej więc ostrożnie odsunąłem się w kąt gdzie panował pół mrok aby nie przeszkadzać im w rozmowie a nuż się dowiem czegoś ciekawego, achh delikatnie westchnąłem i zamilkłem.

Kobieta nie usiadła. Sięgnęła ręką do kieszeni płaszcza. Wyciągnęła z niej coś i zacisnęła to w pięści. Jubiler był
niezwykle ciekawy tego, co dama trzyma w dłoni. Po chwili kobieta wyciągnęła ku niemu rękę i otworzyła ją.
Augus wpatrywał się bezwiednie w rozwartą dłoń damy. Nie mógł oderwać wzroku od cudownego klejnotu, który spoczywał w jej ręce.
Był to duży, oszlifowany kryształ. W migotliwym świetle świec kamień mienił się na różowo i niebiesko. Jubiler uświadomił sobie, że nie widział piękniejszego klejnotu nawet w koronach wielkich władców. Augus był pewien, iż dostrzegł, we wnętrzu kamienia, jakby ogień, oprawiony w skałę. Zaprawdę wielkim królem musiał być posiadacz takiego cuda.
Popatrzył na damę tak, jak dziecko gdy czegoś nie rozumie. Kobieta lekko uśmiechnęła się. Zdawało się, że z chwilą wyjęcia klejnotu stała się piękniejsza.

-Co mam z tym zrobić?- spytał Augus, nie spuszczając wzroku z kamienia
-Wiele o tobie słychać w moim mieście. Jesteś znany jako ostrożny i uczciwy szlifierz, cieszący się szacunkiem społeczeństwa. Dlatego kazano mi udać się do ciebie...-wyjaśniła dama
-Ja? Ale w jakim celu...?
Kobieta ujęła dłoń Augusa , patrząc mu w oczy, wsunęła klejnot w jego rękę.
-Ukryj go i pilnuj, aby przed czasem nikt go nie zabrał...
-Ale ja...To nie jest bezpieczne miejsce, pani...Naprawdę mogę polecić kogoś znacznie lepszego- wzbraniał się jubiler
-Na pewno będziesz go dobrze strzegł...- oświadczyła uprzejmie kobieta sięgając ponownie do kieszeni
Tym razem wyjęła z niej sporą sakiewkę, wypełnioną złotymi monetami.
-To powinno pokryć wszelkie koszty- powiedziała wręczając woreczek
Osłupiały Augus nie zauważył tego, że kobieta narzuciła kaptur na głowę i podeszła do drzwi.
-Pani już idzie? W takim stanie?- zaniepokoił się jubiler
-To konieczne- odparła kobieta zerkając na ranę
-Może pani przenocować! Naprawdę! Wezwę lekarza...
-Name Alvé- powiedziała dama po czym zniknęła\\ za drzwiami
Augus wypatrywał za nią przez chwilę, ale gęsty mrok nie pozwalał mu na zobaczenie czegokolwiek.

- Hej ty . Centaur , czy to nie czasem to czego szukasz ? . Powiedział w kierunku Iskujoukko

Jeśli pomorze temu choremu człowiekowi to tak, a jeśli nie to jak chcesz to mogę się tym za opiekować a pieniądze sobie schowaj dobrze żeby jaki łotrzyk tego nie podwędził, zrobił krok do przodu.

Jeszcze przez chwilę stał w progu, ściskając w jednej ręce aksamitną sakiewkę, a w drugiej klejnot. Nagle usłyszał w pobliżu odgłos kroków, więc czym prędzej wrócił do domu i starannie zamknął drzwi. Ciekawość nakazywała mu zainteresować się pochodzeniem klejnotu i jego wartością. W tym celu postanowił odwiedzić swojego mistrza, u którego swego czasu terminował. Nazywał się Boren Andovel. Był znanym na w całym entharii. Znał każdy minerał, który występował w kopalniach. Ów człowiek mieszkał na obrzeżach miasta Wender. Prowadził tam niewielki warsztat. Z racji wieku, a miał już z osiemdziesiąt lat, wykonywał niewiele zamówień, ale były to prawdziwe arcydzieła.

- Musimy się wybrać do borena . On będzie wiedział jaką moc skrywa ten przepiękny klejnot . Drogi chłopcze wróć do domu , zdrzemnij się . Zobaczymy się jutro .

Niezbyt usatysfakcjonowany przebiegiem wydarzeń zachowaniem poczciwego jubilera Angusa i uczuciem jakby większość wypowiedzi były nie rozumiane przez rozmówców, z niezbyt zadowoloną miną i zasmucony tym że coś co chwile sprawia że musi przedłużać bądź co bądź w założeniu krótką wyprawę, pożegnał się i wyszedł ostrożnie z domu wiedział ze jest już dobrze po północy więc nie miał zamiaru wracać do pałacu a nie mógł zostać pod domem więc ruszył przed siebie. Razem z nim poruszało się co najmniej 2 kompanów a byli to księżyc i Ern jego jastrząb. Księżyc oświetlał mu drogę a ptak latał nad głową. Po kilku godzinach bez sensownej przechadzki gdy zaczął czuć ze powieki robią mu się coraz cięższe usłyszał cichy ostrzegawczy pisk, widocznie Erne coś wypatrzył ciekawe co to pomyślałem wiedziony ciekawością przemyłem oczy wodą i ruszyłem w stronę hałasu.

Ciemne uliczki zaprowadziły cię do przed lochy .
Bardzo mroczne i strachliwe miejsce , podobno najwięksi przestępcy trafiają tam na kary śmierci .
Erne był bardzo przestraszony osobą ukrywającą się w ciemnościach Avilońskiego Lochu .

Wziąłem na ręce jastrzębia zapaliłem pochodnie i ze złością w głosie rzekłem - zapłacisz mi za to nikt nie zrobi krzywdy mojemu pupilowi, po czym zasłaniając się tarczą odważnie wkroczyłem do ciemnego lochu złość i chęć zemsty tłumiła wszystkie pozostałe uczucia lęki a nawet zdrowy rozsądek

W podziemiach mrocznego lochu słychać rozchodzący się śmiech na wszystkie piętra .
- HahaHahaHa .
Śmiech nadawał coraz mroczniejszy klimat lochów .
Legendy głoszą że duchy zmarłych skazańców bronią lochu przed żywymi istotami .
W celach widać zgniłe ciała oraz szkielety .

Choć dziwny śmiech był złowieszczy i przenikliwy ruszyłem odważnie bo nauczyłem się jednego że strach ma wielkie oczy, a jeśli mam zginąć do jak bohater tak jak mój ojciec. Lecz czułem że mam dusze na ramieniu a mroczny klimat rozświetlany przez niewielką pochodnie nie sprzyjał wzrostowi mojej odwagi ale jak już taki kawał drogi przeszedłem teraz się nie mogę wycofywać czułem że pcha mnie do przodu moja duma niepozwalająca mi zawrócić, czułem też ciekawość co może kryć się za tym hałasem. Stawiałem ostrożnie i cicho kroki zasłaniając się tarczą trzymając łuk w pogotowiu, wiedziałem że nie jestem sam jednak nie wiedziałem co czuje mój jastrząb zawsze to dodatkowa para oczu gotowa ostrzec mnie przed zbliżającym się niebezpieczeństwie...

Iskujoukko bezpiecznie dotarł na ostatnie piętro w dół lochu .
Chaotycznie straszny śmiech był coraz bardziej wyraźniejszy .
- HaHaHaHahA . Hmm ?
Nagle erne coś złego przeczuwał coraz bardziej rozciągał skrzydła .
- Ktoo Tuu Jeeessst . Przerażający głos dobiegał z ostatniej celi pośrodku .