Iskujoukko - Przygody dzielnego Centaura

Widząc zachowanie towarzysza swojej przygody wyciągną strzałę naciągnął łuk i gotowy na każdą ewentualność odpowiedział - Ja jestem Iskujoukko powiedział bez strachu w głosie po czym ostrożnie zaczął zbliżać się do celi a żeby zagłuszyć i wywabić to coś z celi zaczął mówić bardzo głośno - przybyłem tu w poszukiwanie kogoś lub czegoś co ośmieliło się przestraszyć mojego przyjaciela w tym momencie zapiszczał jastrząb nie zważając na to kontynuowałem swoje działania, w końcu przechadzając się przez korytarze natrafiłem na ciebie kim jesteś pokaż się wyjdź stamtąd i odpowiedz czy to ty straszyłeś mojego ptaka i dlaczego to zrobiłeś ostatnie słowa były wręcz wykrzyczane na nowo pojawiła się złość która dodawała mi odwagi i większych sił.

Przerażający głos odrzekł :
- Jeeessteeś tyylkooo zwykłyyym śmierteeelnikieeem . ! Odeeejdź jęślii ci żyyciee miłeee. Słowa brzmiały dosyć przekonująco . Bo dolnym piętrze rozległ się głos zardzewiałej celi .
- Móówiiszz że doostanę za przeeestraszeenie twooojeego nędzneego ptaaaka ?
Osoba głośno się roześmiała .

No choć śmierci się nie boje, pokarz się lub odejdź stąd i wróć tam skąd przybyłeś sytuacja wydawała się bez wyjścia czuł jak każdy mięsień zaczyna pracować czuł i słyszał każde bicie swojego serca chwila wydawała się godziną jakby czas zaczął płatać figle z niecierpliwością czekałem na przebieg dalszych zdarzeń.

- Too byył złyyy wybóóór .
Nagle wszystkie pochodnie zgasły w dziwny sposób .
Słychać tylko stare zardzewiałe cele . Nagle serce Iskujoukko zaczęło szybciej bić .
Strach i mrok ogarniał podziemia lochów . Nagle z ciemności wylatuje ognista kula leci wprost w centaura . Twój ptak ze strachu odleciał w zakamarek lochu .
- HahAHaha . Zapłacisz za naruszenie mojego terenu . Odpowiedziała dziwna istota.

Drewniana tarcza nie była najlepszą obroną ale dzięki niej i w miarę szybkim odruchom udało się nieznacznie zmienić tor lotu pocisku który utkwił w ścianie paląc się strzelając iskrami, teraz już pochodnia mi nie była potrzebna ślad zastawiony przez pocisk na ziemi i mojej tarczy oświetlał na tyle mroczne korytarze że mogłem dostrzec zarysy miejsc i przedmiotów widziałem wyraźnie otwarte drzwi ale nie widziałem przeciwnika który ośmielił się we mnie strzelić kulą ognia wiedziałem że strzały są moją jedyną bronią dlatego postanowiłem że oddam strzał gdy będę miał pewność trawienia lup przynajmniej od straszenia przeciwnika aby uzyskać tak cenny teraz czas jedna zła decyzja i może być po mnie. Tysiące możliwości i przeróżnych myśli kłębiło się w mojej głowie teraz tak nie potrzebnych i zbędnych więc wziąłem dwa głębokie oddechy aby oczyścić z nich rozum i móc zdrowo myśleć jak na taką nietypową sytuacje.

Z ciemności wyszła postać w ciemnym czarnym płaszczu w prawej ręce kościana różdżka a w drugiej stara księga . Szkielet w gębie dym i błyskawicę , oczy świecą się jak w popiele .
- Mneto ignis sa!! . Po tych słowach z różdżki wyszedł długi cierń .
czarnoksiężnik utwozrył cierń który oplata erne wbijając mu się głęboko w skórę. Cierń prócz okropnego bólu również truje przeciwnika. Trucizna która wpływa w jego krwio-obieg paraliżuje go po krótkiej chwili. Erne po chwili upada na ziemię nie dając żadnych oznak życia .
- Hahahaha . świeżutka krew . !!

Krzycząc głośno - zapłacisz mi za to silnym uderzeniem tarczą wybija różdżkę z rąk maga w tejże samej chwili zaklęcie przestaje działać i cierń zmienia się w popiół lecz paraliż zostaje, nim mag zdarzył zareagować stając na tylnych nogach przednimi kopytami wymierzam mu uderzenie które rzuca nim o ścianę na tyle mocno że traci przytomność wpadając w jeszcze większy szał zbieram resztki mojej tarczy wyciągam nimi ze ściany resztki tlącego się pocisku rzucam nimi w nieprzytomnego maga a jego płaszcz zaczyna się palić żywym ogniem patrząc na tą dziwną pochodnie dla pewności przybijam go strzałą do ściany i czekam z niecierpliwością czy się spali nie ryzykując podnosząc jego różdżkę gdyby resztką sił próbował rzucić jakieś zaklęcie zniszczę mu szczęka aby nie mógł już mi zagrozić jedyne co nie chce się palić to da dziwna księga dlaczego w moich myślach pojawia się ciągle te pytanie.

Szkielet leżał nie ruchomo paląc się jak papier .
Jednak walka zdawała się być za łatwa . Iskujukko w głowie miał tylko księgę która miał lich . Nagle w podziemiu zebrał się mocny wiatr . Ale to przecież podziemia 3 piętro lochów .
Zjawisko było dziwne gdyż stara księga przewracała strony jak szalona . Po chwili różdżka zmieniła kolor na czerwony .

Widząc to złapałem mocno w obie ręce różdżkę uderzył z wielką wściekłością jakbym chciał przez to powiedzieć giń czymkolwiek jesteś, trafiając w głowę szkieleta tak że było słychać trzask łamanych kości, głowa oderwała się od tułowia i poturlała się po ziemi widząc to dziwną lecz poniekąd komiczną sytuacje rzekłem - nie trać głowy może następnym razem będzie lepiej, skończywszy to mówić zamknąłem i przebiłem księgę z której popłynął czarno czerwony płyn zamazując wszystkie litery słowa i zdanie a kościana różdżka zmieniła się w zwykły kij, w tejże chwili zapanowała głęboka cisza - czyżby to była cisza przed burzą ?

Wszystkie zdarzenia były bardzo dziwne .
Nagle rozszedł się przerażający śmiech po pietrze lochu .
Postać licha zamieniła się w popiół po czym została rozprowadzona przez wiatr .

Wiedziałem że go nie pokonałem może innym razem teraz najważniejsze wydostać się nim on znowu powstanie, powróci do pełni sił, zabrałem jastrzębia i udałem się w stronę wyjścia.

Ciało zmarłego licha zamieniło się w czerwony pył po czym wiatr rozniósł go po całym lochu . ! Twój sokół erne dziwnym trafem odzyskał siły . Tuż przy wyjściu z 3 piętra coś pochwyciło cię za nogę.

Mocnym szarpnięciem oswobodziłem się z uścisku , lecz zdziwiony obróciłem żeby zobaczyć co to jest a moim oczom ukazało się...

Oczom centaura ukazał się szkielet leżący na ziemi .
Nagle z pobliskich cel powychodziły łupieżcze zombie .
Sytuacja była nie ciekawa . Centaur szybko policzył rywali .
raz ,dwa , cztery , osiem ! . 7 Zombie 1 szkielet .

Widząc przerażającą przewagę przeciwników pospiesznie zacząłem się wspinać po schodach starając się zostawić za sobą przeciwników.